Feumaidh nach robh mi anns na h-eileanan gu tric aig an àm seo dhen bhliadhna, oir chan eil cuimhne agam gu bheil mir air uiread de uain ùra fhaicinn. No is dòcha gu bheil mi a’ toirt barrachd aire a-nis agus mise an sàs le snìomhadh agus a’ smaoineachadh air clòimh is olann fad na h-ùine 😉 Mhothaich mi gun robh leth-aonan aig mòran de na caoraich, agus abair sealladh lurach!
Chunnaic sinn tòrr bheathaichean, chan ann caoraich a-mhàin, ach gobhair fhiadhaich anns an Oa (rubha faisg air Port Ìlein), agus bà, eich – bha mu fhichead each aig an tuathanas far an robh sinn a’ fuireach, agus abair eich àlainn nam measg! Agus cuid dhiubh gu math mì-mhodhail, gar teannachadh ann an oisean agus a’ rannsachadh ar pòcaidean airson greimeagan. Cha robh dùil aig an duine bochd agam air rud mar sin 😉
Mhothaich mi rud inntinneach mu na h-ainmean-àite: Tha tòrr àiteachan le “-bus” ann, m.e. Risabus, Cornabus, a.m.s.a.a. Chan fhaca mi seo anns na h-eileanan eile, ach tha e glè fhoilleasach gu bheil iad bhon fhacal Lochlannach bólstaðir, a’ ciallachadh tuathanas, a leasaich gu “-bost” ann an Leòdhas, no “-pol” ann an Tiriodh. Dè tha sin ag innse dhuinn? Bha na Gaidheil uile leisg le fuaimneachadh nam faclan Lochlannach, ach bha iad leisg ann an dòigh eadar-dhealaichte anns gach eilean.
Gu mì-fhortanach cha robh mòran cothrom agam Gàidhlig a chluinntinn is a bhruidhinn ann an Ìle. Ach than e coltach gu bheil coimhearsnachd nan Gaidheal gu math beò anns an eilean. Bha mi ag iarraidh coinneachadh ri té air a bheil mi eòlach bhon eadar-lìon (bhon a tha ùidh aig an dithis againn ann am figheadh is snìomhadh), agus dh’ aontaich sinn gum biodh e snog coinneachadh aig Ionad Chaluim Chille Ìle, oir bhiodh cothrom againn pàirt a ghabhail anns a’ chearcall chòmhraidh a bhios a’ tachairt an sin gach seachdain.
Bha buidheann bheag is gu math measgaichte ann, daoine òga a tha ag ionnsachadh Gàidhlig aig an sgoil, agus daoine nas sine le Gàidhlig bho thùs, luchd-toiseachaidh is luchd-ionnsachaidh adhartaich. Feumaidh mi aideachadh gun robh duilgheadas agam leis an dualchainnt – tha mi cho cleachdte ri Gàidhlig an Eilein Sgitheanaich, nan Hearadh is Barraigh, agus tha am blas Ìleach cho eadar-dhealaichte. Is dòcha gu bheil e car coltach ri Gàidhlig Tiristeach, ach cha robh mi a’ bruidhinn Gàidhlig le daoine ann an Tiriodh gu tric, ged a tha mi air a bhith ann iomadh turas.
A dh’ aindeoin sin, bha spòrs agam agus bha mi toilichte faicinn gu bheil a’ Ghàidhlig cho beò ann an Ìle. ‘S e àite brèagha brosnachail a th’ ann an Ionad Chaluim Chille, togalach mòr soilleir ri taobh na mara. Bha buidheann cloinne ann fad’ s a bha mi a’ gabhail lòn, agus Gàidhlig aca uile.
As-dèidh a’ chearcaill chòmhraidh, bha leasan snìomhaidh a’ feitheam rium. Bha Sùsaidh air a’ chuibhle-shnìomha aice a thoirt leatha – cuibhle thradaiseanta Ghaidhealach – agus mhìnich i dhomh ciamar a tha i ag obair. Chan eil mi-fhìn ach a’ snìomhadh le feàrsaidean, agus cha do dh’ fheuch mi cuibhle a-riamh roimhe, ach tha mi ag iarraidh té fhaighinn uaireigin. Bha a’ chuibhle aig Sùsaidh a’ còrdadh gu mòr rium, ach bha trioblaid agam oir bha mo chasan cho cleachdte ris an rothair agus bha mi a’ dol fada ro luath 😉
Co-dhiù, seallaidh mi dhuibh a-màireach dè na cuimhneachain bhrèagha a fhuair mi bhon latha sin, agus bhon t-seachdain ann an Ìle gu lèir.
an claidheamh is an fheàrsaid 